Adrian

4,70 Stern(e) 3 Bewertungen

Balu

Mitglied
De Adrian hott e paar vunn dene Äschd uffs Feier geleegd, wo er am Omend gesammelt unn kläägebroche hatt. Funke sinn e paar Meter in de Himmel gestoobe und dann ääfach so verglieht.
"Jo", hotter mit me diefer Seufzer gedenkt, "des wär ich jetzert aach am Liebschde, son Funke, der
wo sich in die Luft schwinge duhd unn dann uffheert zu soi. Unn er hott sich ibberleegd, wie des wohl wär, wanner sich jetzt ganz dicht neber des Feier leege kennt und oischloofe unn wanner feschd schloofe deet, dann kämen die Flamme unn er kännt grad wie son Funke vergliehe.

Ganz ruhich hotter uffem Bode gehockt, de Adrian, unn hott die Knie feschd an die Bruschd gezoge
unn sich noch soim Wohnwaage gesehnt unn noch all denne Geräusche, wo die Zirkustiere machen unn die Nas hätt so gern denne Geruch vunn Elefantemischd unn vunn Schminke unn vunn Gemiesesupp geroche.

Es war am Moint gewese, alser ääfach fort gerennt iss, weil sich kääner defier interressiert hott, waser sich ibberleegd hatt, fer soi neies Programm.
"Kumm Adrian," hott de Direktor gemäänt unn gelacht, "fer die Leit unn die Kinner zm Lache zu bringe in de Pause, zwische de große Nummern, dodefier hott doi Programm immer gelangt. Fang mer bloß kää neie Ferz ahn. Uff doi alde Daache werd aus dir kään große Mime mehr. Was issen ibberhaupt los mit dir? Johrelang warschd de Pauseclown unn ich war zufridde mit dir unn die Leit hänn immer schää gelachd ibber doi Posse."

Wie en Schlag uff de Backe war des fer denne Adrian. Er iss uff de Holztrepp vor soim Wohnwage gesesse unn die Träne wollten ääfach net laafe. Oft warn se in de letschde Johre gelaafe.
Noch de letschd Vorstellung, wanner allääns in soim Wage gehockt hott unn sich gesehnt noch me Mensch, noch me warme Körper zum Feschdhalde unn zum Deile unn fer enonner do soi. Äämol werklich lache unn nett nur die breit Gosch uffgemolt habbe.
Abber fer die Fraue warer immer nur de Clown Adrian, de bleede Auguschd unn Kääni hott hinner dem uffgemolte Depp denne ernschthafte Adrian entdeckt, der wo de Fauschd auswendich gewisst hott, unn der gern äämol nur vorm Publikum de Mephisto gespielt hätt.

Unn wieer do uff dere Holztrepp gehockt war, do issem soi ganz Elend hochkumme unn er wollt nur noch fort vum Zirkus. Hott nix mitgenumme unn aach net de Wohnwage abgesperrt. De ganze Daach isser ääfach de Sunn nochmarschiert, bisser an denne Grillplatz kumme iss, der mitte uff dere Wies war. Drum erumm war de Wald unn de Adrian hott ahngefange Holz zu sammele unn dodebei hotter sich de Bauch mit Himbeere vollgestoppt, weil de Hunger kumme iss unn dodezu hotter des Brotknerzie gekaut, wo eigentlich fer de Jumbo, denne Zirkuselefant gedenkt war.

Wie es Feier runnergebrennt war unn er iss näher an die Glut gerickt, do hott uff de anner Seit Jemand gestanne. So e schääni Fraa hatter noch niemols gesieh, unn sich garnet gefroochd, wo die jetzert herkumme iss. E rotes, langes Kleed hatt se ahn unn die Hoor warn aach rot unn dodeweh hott des blasse Gesicht besonders edel gewirkt.

"Dädschd mer jetzert de Mephisto spiele?" hott se mir ner ganz warme Stimm gesahd und in ihre griene Aache hott sich der Rest vum Feier gespiegelt.

De Adrian hott nochemol Holz uffs Feier geleegd unn im Schoi vunn de Flamme hott se ausgesieh, wie so e römischi Gottheit.

Unn klar unn voller Herzblut sinn die Worte dorch de Wald geklunge

Was ist verwünscht und stets willkommen?
Was ist ersehnt und stets verjagt?
Was immerfort in Schutz genommen?
Was hart gescholten und verklagt?
Wen darfst du nicht herbeiberufen?
Wen höret jeder gern genannt?
Was naht sich deines Thrones Stufen?
Was hat sich selbst hinweggebannt?

Uff äämol warn se beide in de Mitte vum Feier gestanne. Er hott ihrn Kuss unn ihrn reife Körper gespiert unn tausend Funke sinn im Nachthimmel verglieht.
 

Balu

Mitglied
De Adrian hott e paar vunn dene Äschd uffs Feier geleegd, wo er am Omend gesammelt unn kläägebroche hatt. Funke sinn e paar Meter in de Himmel gestoobe und dann ääfach so verglieht.
"Jo", hotter mit me diefer Seufzer gedenkt, "des wär ich jetzert aach am Liebschde, son Funke, der
wo sich in die Luft schwinge duhd unn dann uffheert zu soi. Unn er hott sich ibberleegd, wie des wohl wär, wanner sich jetzt ganz dicht neber des Feier leege kennt und oischloofe unn wanner feschd schloofe deet, dann kämen die Flamme unn er kännt grad wie son Funke vergliehe.

Ganz ruhich hotter uffem Bode gehockt, de Adrian, unn hott die Knie feschd an die Bruschd gezoge
unn sich noch soim Wohnwaage gesehnt unn noch all denne Geräusche, wo die Zirkustiere machen unn die Nas hätt so gern denne Geruch vunn Elefantemischd unn vunn Schminke unn vunn Gemiesesupp geroche.

Es war am Moint gewese, alser ääfach fort gerennt iss, weil sich kääner defier interressiert hott, waser sich ibberleegd hatt, fer soi neies Programm.
"Kumm Adrian," hott de Direktor gemäänt unn gelacht, "fer die Leit unn die Kinner zm Lache zu bringe in de Pause, zwische de große Nummern, dodefier hott doi Programm immer gelangt. Fang mer bloß kää neie Ferz ahn. Uff doi alde Daache werd aus dir kään große Mime mehr. Was issen ibberhaupt los mit dir? Johrelang warschd de Pauseclown unn ich war zufridde mit dir unn die Leit hänn immer schää gelachd ibber doi Posse."

Wie en Schlag uff de Backe war des fer denne Adrian. Er iss uff de Holztrepp vor soim Wohnwage gesesse unn die Träne wollten ääfach net laafe. Noch de letschd Vorstellung, wanner allääns in soim Wage gehockt hott unn sich gesehnt noch me Mensch, noch me warme Körper zum Feschdhalde unn zum Deile unn fer enonner do soi, dann warn se oft gelaafe, die Träne.

Äämol werklich lache unn nett nur die breit Gosch uffgemolt habbe, des war soin Traum.

Abber fer die Fraue warer immer nur de Clown Adrian, de bleede Auguschd unn Kääni hott hinner dem uffgemolte Depp denne ernschthafte Adrian entdeckt, der wo de Fauschd auswendich gewisst hott, unn der gern äämol nur vorm Publikum de Mephisto gespielt hätt.

Unn wieer do uff dere Holztrepp gehockt war, do issem soi ganz Elend hochkumme unn er wollt nur noch fort vum Zirkus. Hott nix mitgenumme unn aach net de Wohnwage abgesperrt. De ganze Daach isser ääfach de Sunn nochmarschiert, bisser an denne Grillplatz kumme iss, der mitte uff dere Wies war. Drum erumm war de Wald unn de Adrian hott ahngefange Holz zu sammele unn dodebei hotter sich de Bauch mit Himbeere vollgestoppt, weil de Hunger kumme iss unn dodezu hotter des Brotknerzie gekaut, wo eigentlich fer de Jumbo, denne Zirkuselefant gedenkt war.

Wie es Feier runnergebrennt war unn er iss näher an die Glut gerickt, do hott uff de anner Seit Jemand gestanne. So e schääni Fraa hatter noch niemols gesieh, unn sich garnet gefroochd, wo die jetzert herkumme iss. E rotes, langes Kleed hatt se ahn unn die Hoor warn aach rot unn dodeweh hott des blasse Gesicht besonders edel gewirkt.

"Dädschd mer jetzert de Mephisto spiele?" hott se mir ner ganz warme Stimm gesahd und in ihre griene Aache hott sich der Rest vum Feier gespiegelt.

De Adrian hott nochemol Holz uffs Feier geleegd unn im Schoi vunn de Flamme hott se ausgesieh, wie so e römischi Gottheit.

Unn klar unn voller Herzblut sinn die Worte dorch de Wald geklunge

Was ist verwünscht und stets willkommen?
Was ist ersehnt und stets verjagt?
Was immerfort in Schutz genommen?
Was hart gescholten und verklagt?
Wen darfst du nicht herbeiberufen?
Wen höret jeder gern genannt?
Was naht sich deines Thrones Stufen?
Was hat sich selbst hinweggebannt?

Uff äämol warn se beide in de Mitte vum Feier gestanne. Er hott ihrn Kuss unn ihrn reife Körper gespiert unn tausend Funke sinn im Nachthimmel verglieht.
 

Balu

Mitglied
De Adrian hott e paar vunn dene Äschd uffs Feier geleegd, wo er am Omend gesammelt unn kläägebroche hatt. Funke sinn e paar Meter in de Himmel gestoobe und dann ääfach so verglieht.
"Jo", hotter mit me diefer Seufzer gedenkt, "des wär ich jetzert aach am Liebschde, son Funke, der wo sich in die Luft schwinge duhd unn dann uffheert zu soi. Unn er hott sich ibberleegd, wie des wohl wär, wanner sich jetzt ganz dicht neber des Feier leege kennt und oischloofe unn wanner feschd schloofe deet, dann kämen die Flamme unn er kännt grad wie son Funke vergliehe.

Ganz ruhich hotter uffem Bode gehockt, de Adrian, unn hott die Knie feschd an die Bruschd gezoge
unn sich noch soim Wohnwage gesehnt unn noch all denne Geräusche, wo die Zirkustiere machen unn die Nas hätt so gern denne Geruch vunn Elefantemischd unn vunn Schminke unn vunn Gemiesesupp geroche.

Es war am Moint gewese, alser ääfach fort gerennt iss, weil sich kääner defier interressiert hott, waser sich ibberleegd hatt, fer soi neies Programm.
"Kumm Adrian," hott de Direktor gemäänt unn gelacht, "fer die Leit unn die Kinner zm Lache zu bringe in de Pause, zwische de große Nummern, dodefier hott doi Programm immer gelangt. Fang mer bloß kää neie Ferz ahn. Uff doi alde Daache werd aus dir kään große Mime mehr. Was issen ibberhaupt los mit dir? Johrelang warschd de Pauseclown unn ich war zufridde mit dir unn die Leit hänn immer schää gelachd ibber doi Posse."

Wie en Schlag uff de Backe war des fer denne Adrian. Er iss uff de Holztrepp vor soim Wohnwage gesesse unn die Träne wollten ääfach net laafe. Noch de letschd Vorstellung, wanner allääns in soim Wage gehockt hott unn sich gesehnt noch me Mensch, noch me warme Körper zum Feschdhalde unn zum Deile unn fer enonner do soi, dann warn se oft gelaafe, die Träne.

Äämol werklich lache unn nett nur die breit Gosch uffgemolt habbe, des war soin Traum.

Abber fer die Fraue warer immer nur de Clown Adrian, de bleede Auguschd unn Kääni hott hinner dem uffgemolte Depp denne ernschthafte Adrian entdeckt, der wo de Fauschd auswendich gewisst hott, unn der gern äämol nur vorm Publikum de Mephisto gespielt hätt.

Unn wieer do uff dere Holztrepp gehockt war, do issem soi ganz Elend hochkumme unn er wollt nur noch fort vum Zirkus. Hott nix mitgenumme unn aach net de Wohnwage abgesperrt. De ganze Daach isser ääfach de Sunn nochmarschiert, bisser an denne Grillplatz kumme iss, der mitte uff dere Wies war. Drum erumm war de Wald unn de Adrian hott ahngefange Holz zu sammele unn dodebei hotter sich de Bauch mit Himbeere vollgestoppt, weil de Hunger kumme iss unn dodezu hotter des Brotknerzie gekaut, wo eigentlich fer de Jumbo, denne Zirkuselefant gedenkt war.

Wie es Feier runnergebrennt war unn er iss näher an die Glut gerickt, do hott uff de anner Seit Jemand gestanne. So e schääni Fraa hatter noch niemols gesieh, unn sich garnet gefroochd, wo die jetzert herkumme iss. E rotes, langes Kleed hatt se ahn unn die Hoor warn aach rot unn dodeweh hott des blasse Gesicht besonders edel gewirkt.

"Dädschd mer jetzert de Mephisto spiele?" hott se mir ner ganz warme Stimm gesahd und in ihre griene Aache hott sich der Rest vum Feier gespiegelt.

De Adrian hott nochemol Holz uffs Feier geleegd unn im Schoi vunn de Flamme hott se ausgesieh, wie so e römischi Gottheit.

Unn klar unn voller Herzblut sinn die Worte dorch de Wald geklunge

Was ist verwünscht und stets willkommen?
Was ist ersehnt und stets verjagt?
Was immerfort in Schutz genommen?
Was hart gescholten und verklagt?
Wen darfst du nicht herbeiberufen?
Wen höret jeder gern genannt?
Was naht sich deines Thrones Stufen?
Was hat sich selbst hinweggebannt?

Uff äämol warn se beide in de Mitte vum Feier gestanne. Er hott ihrn Kuss unn ihrn reife Körper gespiert unn tausend Funke sinn im Nachthimmel verglieht.
 

MarenS

Mitglied
Rundweg schön!
Heißt es in diesem Dialekt nicht geleechd? Das hat sich mir so aufgedrängt.

Maren
 

arle

Mitglied
Elefantemischd unn Schminke unn Gemiesesupp - interessante Mischung, die sich mir deutlich und überhaupt nicht unangenehm in die Nase drängt.

Ein Text, lieber Knut, den ich mit Sicherheit nicht weiter gelesen hätte, wenn er in hochdeutsch geschrieben wäre. Zu viel Heinz-Rühmann-mäßiges, auf die Tränendrüsen drückendes "der Clown, der Clown, der ist so lustig anzuschaun...Doch wie s da drinnen aussieht..." usw. Das geht mir persönlich gewaltig auf die Nerven.

ABER: Diese Sprache, diese Naivität, diese Weichheit und Selbstverständlichkeit lassen mich das alles vergessen. Dein Adrian ist mir sehr sympathisch; mit dem würde ich (falls er doch nicht in Flammen aufgegangen sein sollte) gerne mal zusammen sitzen und über verpasste Chancen plaudern, klagen - und auch ein bisschen lachen. Wir würden uns richtig gut verstehen. Und wenn er s nicht überlebt hat: Ein würdigerer Tod ist kaum vorstellbar.

Eine schöne, völlig uneitle Geschichte - ganz so, wie man es von dir gewohnt ist.

Vielen Dank dafür

Silvia
 

Balu

Mitglied
Haarkranz, da musst du zum Zirkus gehen
und zehn Jahre Pausenclown sein

danke für deine Spuren
Knut
 

Balu

Mitglied
arle

rühmann ist mir auch eine spur zu drüsig

aber er hat eine tolle stimme gehabt

und als pfeiffer hat er damals punkte bei mir gesammelt

danke für das lob
bin fast verlegen
bei soviel
 

Balu

Mitglied
Maren S

in der Nordpfalz ist das typische pfälzer sch nicht mehr in allen worten mit g vorhanden

danke für deine spuren
Knut
 



 
Oben Unten