Das wertvolle Fundstück
Hallo, ick bin die Anni. Ick bin nu schon dreineunzich Jahre alt. Da weeß man, det der Doot ein beschtimmt bald holn dut.
Leida ha ick bis uff een Neffn keene Vawandtschaft mehr, un der wohnt noch nich ma in Balin. Damit se denn nach mein Doot nich so ville uffzuräum ham, mach ick mir manschma dabei und kiek in meine Schränke, wat ick so allet nich mehr brauche. Zu wat brauch ick zu n Beischpiel zehn Frottihanddücha? For Kapores brauch ick die! Fümwe reichen voll un janz. Wech mit die annern.
Un ick brauch ooch nich mehr so ville Jeschirr. For wat denn? Mir besucht ja keena. Un meine eene Kaffetasse wasch ick jleich ab. Mittach ess ick im Rentnaclub, da brauch ick also ooch keene Tella mehr.
Jenau so is et mit die Kleida. Wat brauch ick jetze noch zehn Kleida un zehn Blusn? Da heb ick mir bloß meine Lieblingssachn uff un der Rest kommt in Müll.
Aba ick hab ja ooch noch so n Haufn Papierkram. Da leech ick det Wichtichste zurecht, damit et jleich zu finden is. So, nu sortiere ma det Unwichtije raus. Det is ne Aabeet! Jeden Schnipsel dreimal umdrehn, ob a wirklich nich noch for irrjend wat jebraucht wird!
Da hab ick doch eenmal so n Briefkuweer uffjemacht und nu rate mal, wat da drin war? Da war n Foto von mir drin, wo ick in unsan Jartn steh un meine Mutta mir jrade det Loofen beibring tut. Ick sollte mein Papa entjejenloofen, der kam neemlich uff Fronturlaub. Erst ha ick n ja janich erkannt, aba Mutti saachte, det is dein Vata, un da bin ick denn wirklich zu ihm jeloofen.
Ick wusste jar nich, det et det Bild noch jibt, denn wir sind ja denn in den annern Kriech zweemal ausjebommt. Mensch, ick hätt beinah jeweent vor Freude, det det Bild noch existiert! Det is neemlich det eenzje, wat je von mir als Kind jemacht wordn wa. Wir hatten ja nischt, bloß n Haufn Kinda. Ick hab se alle übalebt. Na ja, bis uff den Neffen. Aba det Bild, det schteht jetz bei mir uff de Kommode. Kann ick mir jedn Tach ankieken un an die lieben Doten ainnan.
Hallo, ick bin die Anni. Ick bin nu schon dreineunzich Jahre alt. Da weeß man, det der Doot ein beschtimmt bald holn dut.
Leida ha ick bis uff een Neffn keene Vawandtschaft mehr, un der wohnt noch nich ma in Balin. Damit se denn nach mein Doot nich so ville uffzuräum ham, mach ick mir manschma dabei und kiek in meine Schränke, wat ick so allet nich mehr brauche. Zu wat brauch ick zu n Beischpiel zehn Frottihanddücha? For Kapores brauch ick die! Fümwe reichen voll un janz. Wech mit die annern.
Un ick brauch ooch nich mehr so ville Jeschirr. For wat denn? Mir besucht ja keena. Un meine eene Kaffetasse wasch ick jleich ab. Mittach ess ick im Rentnaclub, da brauch ick also ooch keene Tella mehr.
Jenau so is et mit die Kleida. Wat brauch ick jetze noch zehn Kleida un zehn Blusn? Da heb ick mir bloß meine Lieblingssachn uff un der Rest kommt in Müll.
Aba ick hab ja ooch noch so n Haufn Papierkram. Da leech ick det Wichtichste zurecht, damit et jleich zu finden is. So, nu sortiere ma det Unwichtije raus. Det is ne Aabeet! Jeden Schnipsel dreimal umdrehn, ob a wirklich nich noch for irrjend wat jebraucht wird!
Da hab ick doch eenmal so n Briefkuweer uffjemacht und nu rate mal, wat da drin war? Da war n Foto von mir drin, wo ick in unsan Jartn steh un meine Mutta mir jrade det Loofen beibring tut. Ick sollte mein Papa entjejenloofen, der kam neemlich uff Fronturlaub. Erst ha ick n ja janich erkannt, aba Mutti saachte, det is dein Vata, un da bin ick denn wirklich zu ihm jeloofen.
Ick wusste jar nich, det et det Bild noch jibt, denn wir sind ja denn in den annern Kriech zweemal ausjebommt. Mensch, ick hätt beinah jeweent vor Freude, det det Bild noch existiert! Det is neemlich det eenzje, wat je von mir als Kind jemacht wordn wa. Wir hatten ja nischt, bloß n Haufn Kinda. Ick hab se alle übalebt. Na ja, bis uff den Neffen. Aba det Bild, det schteht jetz bei mir uff de Kommode. Kann ick mir jedn Tach ankieken un an die lieben Doten ainnan.