Jetz han ich ävver Doosch

4,00 Stern(e) 1 Stimme
Jetzt han ich ävver Doosch

Endlich Fierovend. Jetz e Kölsch, dat han ich mer och verdeent. Do freue ich mich schon drop. Also, af in dat nöhkste Weetshuus. Do es allt ein, flott eren.
Ävver, wat es dat?
Do hängk e Schild an dä Dör:

,Wäjen dringender Krankheit hügg zo!‘

Dat jitt et nit, ,… dringende Krankheit…‘ su ne Quatsch. Do hätt dä Weet bestemp jestern selver jenooch jefiert.
Wat soll et? Kneipe jitt et genog. De Eck eröm zom Beispiel. Flöck dohin un die Dür op … – Enäh … och zo. Ach joh, stemp, Mittwochs han die jo Ruhedag.
Wat es blos loss hügg?
Wat jetz? – Wohin? – Irjends es Musik. Ens hüre wo die her kütt. Schrääch vun Drüvve us dä Kneip kann mer die Fastelovendsmusik jot verstonn. Jenau dat Richtije.
Do wor ich och allt ens, die han e prima Kölsch un die Stimmung es och immer jot.
Nix wie dohin. Jetz krijje ich bestemp e paar Kölsch. Dä Kääl, dä do erus kütt, dä frogen ich ens wat do loss es:

„Hallo, joden Mann! Wat weed dann do jefiert?”

Ävver dä hüürt nix un jeiht einfach wigger. Op dä schon e paar zo vill jedrunke hät? –
Wat es dann jetz? Die Dür jeiht zo, un ich hüre noch wie sich dä Schlössel driht.
Jeschrevve steiht op enem Schild:

„Geschlossene Gesellschaft“.

Un nevvendran hängk e Plakat:

„Dä Fastelovendsverein >Ahl Orden< fiert dat Drei-Monats-Bestonn. Nur för Mitglieder un jeladene Jäss.”

Woröm deiht mer mich dann nit enlade? Ich hätt ens baal jään e paar Kölsch jedrunke. – Söns weed ich ens komisch – Ävver ens richtig!
Wat maache ich dann jetz?  Et weed doch noch irjends en Kneip op han. E paar Stroße wigger sin ich dat Lokal „Zom schlappe Weet”.
Do kumme Lück erus. Dann es do secher op. Tatsächlich. Koot die Pooz opjedäut un schon stonn ich am Thresen.

Däm Weet hinger d’r Thek rofe ich zo:

„Schnell e Kölsch! – Ich han jetz richtig Doosch!”

„Dat deiht mer ävver Leid. Do muss do noch en Stund waade. Jrad em Moment weed de Bierleidung jereinigt, un frisch Kölsch vum Fass jitt et nur am Wochenengk.“ –

„Dann doht mer en Fläsch Kölsch!” –

„En Fläsch Kölsch? Leeven Kääl, he jitt et nur vum Hahn udder us däm Fass.”

Dat kann doch alles ja nit wohr sin. De wievillte Weetschaff wor dat jetz?
Wenn ich nit baal e Kölsch krijje! Dann…dann … – Ävver ich jevve nit op.
E paar Hüser wigger kütt mer en Hord Kääls entjäje. Die sin richtig jot drop un singe:

Mer sin dä Käjelclub >Kapodde Brett<,
un jonn jetz jlöcklich un voll en et Bett.”


Die sprech ich jetz ens aan:

„Saaht, en wat för nem Lokal wood ihr?“

„Häst de Doosch Jung? Hi…hi… Pass op! …mer wore … hingen an d’r … an d’r … hick … Eck. - Jenau … äh…äh…ävver, - wat wullt ich jetz saage? Hick … Richtig, also do woore mer.“ –

„Un do jitt et Kölsch?” –

„Wie? do, … do jitt et … Hick… Kölsch? Enäh, Kölsch jitt do keins mieh. Dat … dat … Hick …han mer all jesoffe. Dä Weet hät jetz … Hick … zo jemaaht.”

Do jonn se wigger un singe:

„Mer sin dä Käjelclub >Kapodde Brett<,
un jonn jetz jlöcklich un voll en et Bett.”


Jetz weede ich ävver langsam jihhöstig. Ich jon ens en die andere Richtung. Noh einer jot Veedelstund stonn ich för ner Weetschaff un die hät wirklich op. Et es wirklich nit vill loss, ävver et es op.

„Joden Dag junge Frau, schön dat Ehr nit och noch zo hat. – Es jo nit vill Besöök bei üch. Et kumme späder secher noch jenoch Jäss. – Ach es dat schön, ich setz mich ens he op dä Hocker. – Wenn ich Üch verzälle wat mer hügg all passeet es, Ehr jläuvt et nit. – Näh, näh – Dann doht mer ens e frisch un lecker Kölsch, am beste direkt zwei.“

„Tut mir leid junger Mann aber Kölsch haben wir hier nicht. Hier gibt es nur >Alt<!”

- Ende -
 



 
Oben Unten