De Seeman
Ick stünn am Fenster, dat Gesicht dem Hoben towandt. Es regent noch as all de Dog tovör. De Blick wor vun all dem Regen as jümmers an solch Dogen schlech ween.
Dörch den Regen hindörch see ick ´nen bannig grooten Tanker op Helling leegen. Ick hör dörch de Schieben sien Siren hülen. De Hobenarbeiters sömmeln sick un güngen mit eern Henkelbüddeln op de Landungsbrücken to. Her wür de Barkass se afholen un no Finkenwarder oder to ´ne anner Werft röberfohrn.
Carola schlüng eern Arm vun hinnen um mien Buck un lech eern Kopf op miene Schüllern. Ich verföhr mien een beten wat, denn de Hoch-tiedsgesellschaft har ick völli vergeeten un wor in mien Gedanken vergroben. Ers as ick se vun den Siet ankeeken dei, da fullt mi dat wedder in: Carola un ick hebb hütt jo heirat.
No de standesamtlichen Truung wärt we tum Fieern in de Hoben-Club föhrt. Dat bannig schicke Ambiente stünn twars to mien ögen Mood un dem Wedder buten. Ditt schüll nun de schönste Dag in Carolas un mien Leben sien? No jo, Carola amüseert sick dann ok wie doll mit oll de fien antrocknen Lüüt, de unse Gäste wärn, ober bi mi käm keen recht Stimmung op.
Dat lange, witte Kleed mit de kotten Ärmels stünn Carola ober ok wirkli good. Dat Kleed ünnerstrich eer ümmer no sünnenbrunet Gesicht un eer langet blondet Hoor.
„Michael, weest du, wo de Knipskassen bleeben is?“ frogt se mi lies süselnd in´t Ohr.
Ick öberlegg een beten und segg dann: „Ick glööv, dat wie em in´t Auto legen looten hebbt. Ick wüll em wohl hol´n.“
„Dat is leev vun di.“
Dorbie drei ick mi üm un gäv eer en Seuten op´n Mund. Se leet mi los un ick trok dörch den Sool wo veele Frünn un de pucklige Verwandt-
schaft seeten, tum Fohrstohl hin.
As ick ünnen ut de Döör käm, föhl ick glieks de natte Novemberköhl. Ick slög den Krogen vun mien Hochtiedsantoch hoch un tööft no een ugenblick. Tonächst holte ick mien Zigaretten rut un zünd mi erstmol eene an. Nodem ick dann een poormol deef inhaleert hätt, lööp ick gau, de Zigarett im Mundwinkel dängelnd, tum Parkplatz, wo dat festli opgedonnerte Auto stünn.
Ick slööt de Döör op un kromte den Knipskassen unt´n Handschohfach. Just as ick de Döör wedder schluuten wull, kloppte jemand mi op de Schullern. Ick drei mi üm un seh een Seemann hinner mi stohn. He wär bruungebrannt, met deepen Furchens op de Steern, dräg een bluen, vom Regen ganz natten Pullover un hätt een Seemannsmütz op´n Kopf. In eene Hand heelt he een fast utdrunkene Schnapsboddel.
„Büst du de Bräutigam?“ wull he schon een beten anduselt weeten.
„Jo“, segg ick tämli perplex.
„Hestmol een Zigarett?“
Mit een trockenem Kopf, wegen dem Regen, böt ick eem eene ut miene Schachtel an. Siene zittregen un klammen Fingers fischten sick langsom eene rut.
„Büst´n fienen Kerl“, segg he, nodem he se sick umständli anmogt un de Ruuk een pormol inhaleert hett.
„Ick bün ook dree Johr verhierat, un nu grod von groder Fohrt wedder kümm. Un as ick no Huus käm, dor hätt miene Fru mi glatt rusmeeten, weil se no so langer Tied een annern Kerl kennenleernt hätt.“
As he dat mit trurigem Gesicht segen deit, kullert hem een Treen över sien Wang dol.
De Seemann drückt mi no eenmol kraftig de Hand un tapert dörch den Nieselregen sinnig dorvun.
Völlig opwöhlt vun düsse Mann, slööt ick de Döör vun den Wogen to un güng ganz suutsche trüch to de Hochtiedsgesellschaft, ohne to maken, dat ick ganz natt wür.
Zuletzt bearbeitet von einem Moderator:
